Van nummer 1 tot 10

Dit is een single van Pierre Kartner. Het is tevens zijn bekendste lied. Het lied dat bol staat van de nostalgie zat al een jaar in het hoofd van Pierre Kartner, toen hij het uiteindelijk uitbracht. Het is geschreven in 't Schippershuis, een café dat zich prominent in de haven van Hoorn bevindt

Het kleine cafe aan de haven

De avondzon valt over straten en pleinen, 
de gouden zon zakt in de stad. 
En mensen die moe in hun huizen verdwijnen, 
ze hebben de dag weer gehad. 
De neonreclame die knipoogt langs ramen, 
het motregent zachtjes op straat. 
De stad lijkt gestorven, toch klinkt er muziek uit een deur die nog wijd open staat. 

Refrein: 
Daar in dat kleine cafe aan de haven, 
daar zijn de mensen gelijk en tevree. 
Daar in dat kleine cafe aan de haven, 
daar telt je geld of wie je bent niet meer mee. 

De toog is van koper toch ligt er geen loper, 
de voetbalclub hangt aan de muur. 
De trekkast die maakt meer lawaai dan de jukebox, 
een pilsje dat is der niet duur. 
Een mens is daar mens, rijk of arm, 't is daar warm, 
geen monsieur of madam, maar W.C. 
Maar 't glas is gespoeld in het helderste water, 
ja, 't is daar een heel goed cafe

Refrein: 
Daar in dat kleine cafe aan de haven, 
daar zijn de mensen gelijk en tevree. 
Daar in dat kleine cafe aan de haven, 
daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.

De wereldproblemen die zijn tussen twee glazen bier opgelost voor altijd.
Op de rand van een bierviltje staat daar je rekening, of je staat in het krijt.
Maar het enige wat je aan eten kunt krijgen dat is daar een hardgekookt ei.
De mensen die zijn daar gelukig gewoon, ja de mensen die zijn daar nog blij! 

Refrein (2x): 
Daar in het kleine cafe aan de haven, 
daar zijn de mensen gelijk en tevree. 
Daar in dat kleine cafe aan de haven, 
daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.

"Droomland" werd in 1934 op de plaat gezet door Willy Derby. Na de oorlog nam ook Willy Alberti het op zijn repertoire, eerst in een duet met Ans Heidendaal en later met zijn neef Johnny Jordaan. Ook de zingende zwerver Frans van Schaik (in 1950) en kunstfluiter Jan Tromp hadden veel succes met het lied. Heintje nam een Duitse versie, Traumland, op. In 1992 werd "Droomland" nieuw leven ingeblazen door Paul de Leeuw en André Hazes, die het verkleed als kabouters zongen in De Schreeuw van de Leeuw.

heerlijk land van mijn dromen 
ergens hier ver vandaan 
waar ik zo graag wil komen 
daar waar geen leed kan bestaan 

ref. 
droomland droomland 
oh ik ver- lang zo naar droomland 
daar is steeds vree 
dus ga met mij mee 
samen naar 't heerlijke droom- land 

'k ben daar zo vaak aan 't dwalen
'k hoor naar den vog'len lied
't is of ze mij verhalen
van al het schoons dat men ziet

ref. 
droomland droomland 
oh ik ver- lang zo naar droomland 
daar is steeds vree 
dus ga met mij mee 
samen naar 't heerlijke droom- land 

zwerver gij vindt daar vrede 
zieke gij kent geen pijn 
daar wordt geen strijd ge- streden 
daar waar mijn broeders nog zijn

ref.
droomland droomland 
oh ik ver- lang zo naar droomland 
daar is steeds vree 
dus ga met mij mee 
samen naar 't heerlijke droom- land 

Daar vindt men jeugd en vreugd weer
Kent men geen arm en rijk 

Daar is geen zorg of smart meer, allen zijn daar gelijk

Nicole Seibert, geboren als Nicole Hohloch, artiestennaam: Nicole (Saarbrücken, 25 oktober 1964) is een Duitse zangeres. Ze is vooral bekend van het nummer Ein bißchen Frieden, waarmee ze in 1982 het Eurovisiesongfestival won en waarmee ze in onder meer Nederland een nummer 1-hit scoorde. In 1984 trouwde Nicole met haar jeugdliefde Winfried Seibert. Sindsdien heeft ze in Nederland geen hits meer gehad.

Net als een pop afgedankt door een kind
En net als een blad afgerukt door de wind
Net als een visje dat bijt in een haak
Zo voel ik mij oh zo vaak

Dan zie ik de wolken zo dreigend en grauw
En hoor ik de kreet van een vogel in ‘t nauw
De regen die valt en de zon zie ik niet
Dan zing ik wat bang mijn lied

Een beetje vrede, een beetje liefde
Voor onze wereld waarop we wonen
Een beetje vrede, een beetje vreugde
Erover dromen, dat doe ik al

Een beetje vrede, een beetje liefde
Dat er weer hoop is voor alle mensen
Een beetje vrede, een beetje vreugde
Toe laat ons wensen dat het komen zal

Ik ben maar een meisje dat zingt wat ze voelt
En in een lied zegt wat ze bedoelt
Ik ben maar alleen als een meeuw in de wind
Die voelt dat de storm begint

Een beetje vrede, een beetje liefde
Voor onze wereld waarop we wonen
Een beetje vrede, een beetje vreugde
Erover dromen, dat doe ik al

Een beetje vrede, een beetje liefde
Dat er weer hoop is voor alle mensen
Een beetje vrede, een beetje vreugde
Toe laat ons wensen dat het komen zal

Zing dit lied maar mee met mij
(Een beetje vrede, een beetje liefde)
(Voor onze wereld waarop we wonen)

Samen zingen maakt je blij
(Een beetje vrede, een beetje vreugde)
(Erover dromen, dat doe ik al)

Zing dit lied maar mee met mij
(Een beetje vrede, een beetje liefde)
(Dat er weer hoop is voor alle mensen)

Samen zingen maakt je blij
(Een beetje vrede, een beetje vreugde)
(Toe laat ons wensen dat het komen zal)

Waarom wil je weg van mij
Houd je dan niet meer van mij
Is het nu voorgoed voorbij
My happiness.

Waarom ging jij van mij heen
Altijd waren we bijeen
Liefste laat me niet alleen
My happiness.

Ik weet het nog zo goed
Toen ik jou voor het eerst had ontmoet
Vroeg je mij: 'Wordt mijn vrouw,
Want mijn schat, ik hou zo van jou'.

Is dat alles nu voorbij
Lieveling toe blijf bij mij
Weet je niet meer wat je zei
My happiness.

Liefste 't is nog niet te laat
Voor jij naar die ander gaat
Denk aan wat jij achterlaat
My happiness.

Maria (Mary) Servaes-Bey (Leiden, 5 augustus 1919 – Horn, 23 oktober 1998[1]) was een Nederlands zangeres. Zij vertolkte onder de artiestennaam Zangeres Zonder Naam (of kortweg: de Zangeres) decennialang het Nederlandse levenslied, hetgeen haar de bijnaam 'Koningin van het Levenslied' opleverde

Ach vaderlief, toe drink niet meer
Ik vroeg´t al zo menige keer
Want moesjelief huilt telkens weer
Ach vaderlief, toe drink niet meer.

Een moeder zit stil bij´t fornuis
Aan´t raam staat verdrietig haar kind
Want nog steeds is vader niet thuis
Omdat hij´t weekloon verdrinkt
Dan rent plots het kind door de kou
En hoort in een kroeg vader´s stem
Het pakt hem bedeesd bij zijn mouw
En vraagt dan met bevende stem

Refr.

De man stoot´t kind van zich af
Dat valt met een smak op de grond
Dan ziet hij vol schrik tot z´n straf
´t Hoofdje is bloedend verwond
Vol schaamte brengt hij dan z´n kind
Terug naar z´n huis en z´n vrouw
Terwijl ze het hoofdje verbindt
Zegt vader vol innig berouw

Je vaderlief die drinkt niet meer
Je vroeg´t al zo menige keer
Dus moesjelief, kom huil niet meer
Want vaderlief, die drinkt niet meer

Dus moesjelief, kom huil niet meer
Want vaderlief die drinkt niet meer...

Reizend muzikant die in heel Nederland optrad. Drie generaties Leiendecker tooiden zich met de naam. Johannes Willem Leiendecker (1909-1982), de laatste in de familie die het vak uitoefende, kwam in de jaren 1930 in Middelburg wonen. Hij begon met zijn optredens in dorpen door heel Zeeland, later ook in Middelburg en Vlissingen. Tot het eind van de jaren 1950 trad hij voornamelijk in Zeeland op. Daarna verhuisde hij naar Rotterdam. Hij reisde door het hele land om er op kermissen, bij carnavalsfeesten of op koninginnedagen te spelen. Daar was hij ook wel bekend als Jan met de bellen of Harlekijn. Hij droeg een karakteristieke koperen hoed met bellen en bespeelde gelijktijdig een accordeon, de grote trom en de bekkens. Naar verluid heeft Wim Sonneveld zijn creatie Nikkelen Nelis op hem gebaseerd

Kom luister naar het lied dat ik voor u ga zingen
Het is een tragisch lied over losbandigheid
Het gaat over een dame uit de hoogste kringen
De neiging tot het kwaad, die kon zij niet bedwingen
Zo raakte zij haar eer en reputatie kwijt

Zij kon het lonken niet laten, zij lonkte naar iedere man
Dat liep veel te veel in de gaten, en oh daar kwam narigheid van

Haar man had eerst geen aandacht aan haar kwaal geschonken
Want ach, hij dacht: "ze heeft een vuiltje in haar oog"
Maar toen ze na een tijdje zo diep was gezonken
Dat ze in de kerk nog naar de preekstoel zat te lonken
Toen kwam het ogenblik dat zij de laan uitvloog

Zij kon het lonken niet laten, zij lonkte naar iedere man
Dat liep veel te veel in de gaten, en oh daar kwam narigheid van

Zij werd een danseres in 1 der minste kroegen
Drie veren droeg zij slechts en soms geen eens geen drie
Soms droeg zij slecht 1 veer en als de klanten 't vroegen
Dan viel de laatste veer tot algemeen genoegen
En bloot lonkte ze door met dubbele energie

Zij kon het lonken niet laten, zij lonkte naar iedere man
Dat liep veel te veel in de gaten, en oh daar kwam narigheid van

Maar ach zij werd te oud, zij kon geen man meer strikken
En zij werd werkster in het ouwemannen-huis
En onder het dweilen door wierp zij nog wulpse blikken
Zij maakte met haar lonken de ouwetjes aan 't schrikken
En op een dag zat zij er eentje na door 't huis

Haar emmertje met schuim en sop dat zag zij heel niet staan
Zij struikelde en brak haar nek, 't was met haar gedaan, ja

Zij kon het lonken niet laten, zij lonkte naar iedere man
Oh meisjes hou toch in de gaten, oh daar komt narigheid van

Anita Berry (Den Hulst, 1937), artiestennaam van Greetje Garritsen, is een Nederlandse zangeres die begin jaren zestig door Johnny Hoes werd ontdekt. Ze scoorde in 1962 een hit met het nummer Middellandse Zee (souvenir van een zomer), geschreven door Gerton van Wageningen. Verder zong Berry vooral schlagerliedjes, meestal in een Nederlandse vertaling. In 1963 zong Anita Berry tijdens het programma Canzonissima van de toenmalige Belgische Radio en Televisie vijf liedjes die in aanmerking kwamen als Belgische uitzending voor het Eurovisiesongfestival in Londen. Het winnende lied, Waarom?, werd echter gebracht door John de Mol en op het Songfestival uitgevoerd door Jacques Raymond.

Middellandse zee, souvenir van een zomer
Enkel al het woord is als wijn op de tong.
Middellandse zee, wie haar kent wordt een dromer
Die nog nooit voldoende haar charme bezong.
Duizend keer kan dit lied al gezongen zijn
Maar ik leer van de wind soms een nieuw refrein.
En steeds weer geeft de zee mij het tempo aan
In een ritme dat blijft bekoren zolang er licht is van zon en maan.

Ik heb dit liedje niet zelf verzonnen:
’t Is gevonden daar aan de kust
Waar het zengen van duizend zonnen
Door de golven weer wordt geblust.
Waar de tekst mij is toegefluisterd
Door het lover van de plataan,
Iedereen die aandachtig luistert
Kan zonder moeite deze taal verstaan.

Middellandse zee, souvenir van een zomer
Enkel al het woord is als wijn op de tong.
Middellandse zee, wie haar kent wordt een dromer
Die nog nooit voldoende haar charme bezong.
Duizend keer kan dit lied al gezongen zijn
Maar ik leer van de wind soms een nieuw refrein.
En steeds weer geeft de zee mij het tempo aan
In een ritme dat blijft bekoren zolang er licht is van zon en maan.

Overal in Europa’s zuiden
Van Gibraltar tot bij Capri
Componeren natuurgeluiden
Steeds opnieuw deze melodie.
De natuur schrijft met vele handen
En de zee dient als blauwe inkt.
Het papier zijn de witte stranden
Waar ik kon lezen hoe dit wijsje klinkt.

Middellandse zee, souvenir van een zomer
Enkel al het woord is als wijn op de tong.
Middellandse zee, wie haar kent wordt een dromer
Die nog nooit voldoende haar charme bezong.
Duizend keer kan dit lied al gezongen zijn
Maar ik leer van de wind soms een nieuw refrein.
En steeds weer geeft de zee mij het tempo aan
In een ritme dat blijft bekoren zolang er licht is van zon en maan.

Brandend zand is een door Anneke Grönloh gezongen bewerking van het Duitse lied Heißer Sand, beide uitgekomen in 1962. Anneke Grönloh werd in Tondano, Noord-Celebes, Nederlands-Indië geboren op 7 juni 1942 en bracht haar eerste levensjaren in het door de Japanners bezette Nederlands-Indië door in een jappenkamp. Haar vader, een Nederlandse officier, was al voor haar geboorte geïnterneerd. Pas na de bevrijding werd het gezin herenigd.

Brandend Zand en een verloren land 
En een leven vol gevaar
Brandend Zand berooft je bijna van 't verstand
En dat alles komt door haar.

Zwarte Dino, jij wou Nina
die met Rocco was verloofd.
En toen Rocco werd gevonden
Werd jouw onschuld niet geloofd.

Brandend Zand en een verloren land 
En een leven vol gevaar
Brandend Zand berooft je bijna van 't verstand
En dat alles komt door haar.

In de haven van Marseille
Danst jouw Nina nu voor geld
Slechts de golven zingen zachtjes
Wat van Dino wordt verteld.

Brandend Zand en een verloren land 
En een leven vol gevaar
Brandend Zand berooft je bijna van 't verstand
En dat alles komt door haar.

Brandend Zand en een verloren land 
En een leven vol gevaar
Brandend Zand berooft je bijna van 't verstand
En dat alles komt door haar

Rein de Vries (Pujon, Java, toenmalig Nederlands-Indië, 27 juni 1942) Zijn grootste succes kent De Vries met de hitsingle Patsy. Het was een cover van Patches van de Amerikaanse countryzanger Dickey Lee. Oorspronkelijk was het een B-kant (van Teenage meisje, 1962). In 1965 werd het een paar keer gedraaid in het programma Kookpunt (Radio Veronica, met Tineke de Nooij en Gerard de Vries) en vervolgens na veel enthousiaste reacties opnieuw uitgebracht. Het verscheen in de Nederlandse Top 40, hield het daar zeventien weken vol en bereikte de vijftiende positie

Vlakbij de haven
staan heel oude huizen
Somber en donker
bouwvallig en koud
Daar woont een meisje
ze noemen haar Patsy
Zij is het meisje 
Dat veel van me houd

Kaal en versleten
zijn Patsy haar kleren
Ondanks die kleren
hoort Patsy bij mij
Thuis wil geen mens
van mijn meisje iets weten
Toch gaat mijn liefde
voor haar nooit voorbij
Patsy, ik hoor toch bij jou
Nooit wil ik een ander als vrouw
Ook al woon je in een krot
Met de huisdeur kapot
Je weet toch hoeveel ik van je hou

Iedere nacht lig ik rustloos te dromen
zie hoe je wacht in die sombere straat
Denkend dat ik niet meer bij je zal komen
Maar als ik kom is het misschien al te laat

Laatst vroeg een buurman 
heel zachtjes aan vader
Ken jij die Patsy, ze kwam weleens hier
meisje is vroeg aan haar einde gekomen
Gisteren vond men haar in de rivier

Patsy, ik hoor toch bij jou
Nooit wil ik een ander als vrouw
Mijn geluk is voorbij
Jij bent niet meer bij mij
Patsy, straks kom ik bij jou

Oorspronkelijk gezongen door The Sunstreams . Jaar: 1987. The Sunstreams werd in 1965 opgericht en bestond uit Wim Liebers (†2016)[1][2], Johnny Meijers, Theo Vissers en Freek Wijers. Ze brachten 26 singles uit en hun platenmaatschappij was CNR. Hartgelach heeft meerder nummers van dit kwartet in het repertoire. Dit lied is In 1996 opnieuw uitgebracht door Frans Bayer.

Stil zijn de laatste uren
'k Weet niet wat ik zeggen moet
Straks zijn wij niet meer samen
Dus kijk nog maar een keertje goed
Ik zal jou nooit meer vergeten
Nee geen minuut van de dag
Ik heb voor jou uit liefde
Nog eventjes iets mee gebracht

[refr.:]

Op rode rozen vallen tranen
Ze zeggen jou dat ik moet gaan
Want ik moet jou nu echt verlaten
Maar onze liefde blijft bestaan
Op rode rozen vallen tranen
Al is dit afscheid niet voorgoed
Ze zeggen meer dan duizend woorden
Het is aan jou mijn liefdesgroet

Ze zeggen meer dan duizend woorden
Het is aan jou mijn liefdesgroet

Schrijf me als ik straks thuis ben
Zeg me hoe het met je gaat
Dan kijk ik naar jouw foto
Die dan heel dicht bij me staat
Ik zal steeds aan jou denken
Aan al die dagen met jou
Maar ik moet nu vertrekken
Tot ziens en misschien tot gauw

[refr.]

Kon ik maar bij jou blijven
Dit afscheid doet me pijn
Maar eens zal ik voor altijd bij jou zijn

[refr.]

Ze zeggen meer dan duizend woorden
Het is aan jou mijn liefdesgroet
(Op rode rozen vallen tranen)